Lupin: Κάντο όπως οι Γάλλοι

Αν στo Bridgerton η παρουσία των μαύρων λόρδων και δουκών έκανε φρύδια να ανασηκωθούν και η παρουσία τους έπρεπε να δικαιολογηθεί αφηγηματικά από τους σεναριογράφους, ο Αφρικανός, Σενεγαλέζος νεαρός που κοπιάρει τα κόλπα ενός Γάλλου, λευκού αριστοκράτη, τελικά δεν ξενίζει κανέναν.

Κι αυτό γιατί ο Assane Diop, ο ήρωας, είναι μέτοχος της γαλλικής κουλτούρας και παιδείας– στα πρώτα επεισόδια μαθαίνουμε ότι κάποιος άγνωστος σε εκείνον ευεργέτης πληρώνει τα δίδακτρα να φοιτήσει σ’ένα γαλλικό σχολείο των ελίτ.Οπότε, φυσικά και θα μπορούσε να παραστήσει τον Αρσέν Λουπέν ένας Αφρικανός. Άλλωστε και η ίδια η λογοτεχνία δεν βάζει όρια και κανόνες στο ποιοι μπορεί να ταυτιστούν και να ενδυθούν, ακόμα, τους ήρωές της. Είναι πανθρώπινη. Η λογοτεχνία είναι η απόλυτη μαγεία. Γι αυτό τη λατρεύουμε.

Έτσι κι αλλιώς η Γαλλία δεν είναι μόνο η αναμφισβήτητη Βασίλισσα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Είναι μια Μητρόπολη με αποικίες και αρκετά εκπαιδευμένη στο «διάλογο» μεταξύ μητρόπολης και αποίκων.Αλλά παρ’όλη την άνεση που δίνει το πολιτισμικό terroir -για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του κρασιού- για υπερβάσεις, οι σεναριογράφοι του Lupin είναι προσεκτικοί στις λεπτομέρειες.

Η λευκή, λεπτεπίλεπτη, όμορφη και εύθραυστη φιγούρα της συζύγου του τεράστιου Αφρικανού (και όχι μιγά όπως ο κεντρικός ήρωας του Bridgerton κι αυτό έχει τεράστια σημασία) που άλλοτε ο φακός τον δείχνει ωραίο και εξωτικό και άλλοτε με τρόπο που βλέπεις ότι ο άντρας αυτός ανήκει σε μια άλλη φυλή, δεν είναι μια ενήλικη επιλογή όπου η έλξη ανάμεσα στις φυλές έχει ένα αναπόδραστα σεξουαλικό συμφραζόμενο.

Είναι η παιδική κολλητή του ήρωα, η διπλανή του στο θρανίο, είναι η «αδελφή ψυχή του» όπως δηλώνουν πολλές φορές και οι δύο αναγνωρίζοντας ότι ο παιδικός δεσμός τους είναι ανορθολογικός αφού δεν δείχνει να λειτουργεί στις προκλήσεις του ενήλικου βίου τους. Αυτό το βρήκα πολύ γλυκό και ζενιάλ.

Ο ήρωας προσπαθώντας να μάθει και να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του, ενός εμιγκρέ από τη Σενεγάλη, στη φυλακή όπου βρέθηκε κατηγορούμενος άδικα για την κλοπή ενός κοσμήματος που συνδέεται με την ιστορία της Γαλλίας, ενώ εμφανίζεται ως ο καλός γιός, ο ίδιος δεν είναι καλός πατέρας. Δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στο ρόλο του πατέρα γιατί έχει απορροφηθεί από αυτόν του γιού.

Θεωρώ αυτονόητο αλλά το αναφέρω ότι κινηματογραφικά η γαλλική παραγωγή δεν μπορεί να φτάσει ούτε στο δαχτυλάκι των αντίστοιχων αμερικανικών. Της λείπει η αρτιότητα των ταινιών δράσης που μόνο στις αμερικανικές παραγωγές απολαμβάνει κανείς. Τι κάνει μια σειρά που είναι κι αυτή ένα αφήγημα, σε μένα ελκυστική; Κατά τη γνώμη μου, δύο πράγματα: η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων ή των καταστάσεων.

Στο Lupin η πολυπλοκότητα των καταστάσεων αποτυπώνεται πειστικά κι αυτό μου αρκεί.Το σενάριο έχει και μερικά λογικά χάσματα αλλά δεν μας πειράζει γιατί ο ήρωας «γεμίζει» κυριολεκτικά την οθόνη με το τεράστιο σκηνικό του εκτόπισμα.Επίσης είναι σίγουρα στρέιτ με την κλασική έννοια του όρου κι αυτό το σχόλιο ας συγχωρεθεί σε μια γυναίκα που έχει γεννηθεί το 1970 και έχει μεγαλώσει με συγκεκριμένα ανδρικά πρότυπα. Τέλος, η αβρότητα των κινήσεών του, κινείται σαν μεγάλη γάτα, κατά την ταπεινή μου άποψη, τον κάνει εξαιρετικό για τον επόμενο Τζέιμς Μποντ. Πολύ το ευχαριστήθηκα!

Το «σκάνδαλο» δεν είναι το χρώμα του δέρματος

Με τον πυρήνα της μυθοπλασίας του «ξεσηκωμένο» από το «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Τζέιν Όστεν, μια νεαρή της ανώτερης τάξης που θέλει να παντρευτεί από έρωτα κι όχι απλώς από συμφέρον κι ένας πολύφερνος, γοητευτικός εργένης (μαύρος) που δεν θέλει να παντρευτεί γιατί δεν θέλει να κάνει παιδιά, ένα cast ηθοποιών, λευκών και μαύρων που μαγνητίζουν το βλέμμα του θεατή με την ομορφιά τους έτσι όπως τα φωτογενή τους πρόσωπα και τα σώματά τους «γράφουν» πάνω στην οθόνη και πάνω απ’όλα το σασπένς για το αν τελικά ο έρωτας θα νικήσει τις προκαταλήψεις και τις παρεξηγήσεις, ενώ από το πρώτο λεπτό του πρώτου επεισοδίου δεν έχεις καμία αμφιβολία για το happy end. Με αυτή τη συνταγή είναι λογικό το σήριαλ Bridgerton να είναι ήδη από τις σειρές του Netflix με τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα.

Το θέμα της συζήτησης παγκοσμίως ήδη είναι το χρώμα του δέρματος των ηρώων. Η συνομίληκή μου παραγωγός του, Shonda Rhimes έχει υπογράψει είτε ως σεναριογράφος είτε ως παραγωγός απίθανες επιτυχίες.

Σε μια συγκυρία που στην Αμερική το φυλετικό ζήτημα ήρθε στο προσκήνιο μια επιτυχημένη Αμερικανίδα, μαύρη σεναριογράφος και παραγωγός δεν θα έπρεπε να περιμένει να γίνει παραγωγός στην «Καλύβα του μπάρμπα-Θωμά» ή στον «Οθέλλο» για να εμφανίσει στις οθόνες ένα μαύρο ηθοποιό σε πρώτο ρόλο. Ήταν αναμενόμενο από το liberal Hollywood να κάνει κάτι για να εμφανιστούν περισσότεροι μαύροι ηθοποιοί.
Ένα μυθοπλαστικό εύρημα στην υπόθεση υποτίθεται ότι δικαιολογεί τους μαύρους δούκες, λόρδους και άρχοντες και τους ταπεινούς λευκούς που θέλουν πάσει θυσία να τους παντρευτούν για να ανέβουν κοινωνικά (Υποτίθεται ότι ο Βασιλιάς της Αγγλίας ερωτεύθηκε μια μαύρη, την παντρεύτηκε και εκτοτε οι μαύροι ανέβηκαν κοινωνικά).

Κι όμως, το «σκάνδαλο» στο Bridgerton δεν είναι το χρώμα του δέρματος, «Οι μαύροι με ρούχα εποχής» όπως γράφουν οι NYT. Ο μεγάλος ιστορικός αναχρονισμός είναι το σεξ. Η σειρα, για σήριαλ εποχής και δη του 19ου αιώνα!, έχει πολύ σεξ.

Οι άντρες το κάνουν με γυναίκες χωρίς τίτλο αλλά οικονομικά χειραφετημένες. Σήμερα θα τις καλούσαμε στα Ted και τις μαζώξεις να μιλήσουν ως ελεύθερες επαγγελματίες για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα: μια σολίστ της όπερας, μια ιδιοκτήτρια οίκου ραπτικής. Αυτές δεν έχουν τίτλο αλλά κάνουν ελεύθερα σεξ με την υψηλή κοινωνία που τρελαίνεται για το χατήρι τους. Είναι χειραφετημένες. Μπορεί στο βάθος του μυαλού τους να επιθυμούν το γάμο αλλά δεν έχουν αυταπάτες. Ξέρουν ότι οι άντρες της υψηλής κοινωνίας που λιώνουν γιαυτές (αυτό το δείχνει το σήριαλ δεν είναι δική μου υπόθεση) όταν έρθει η ώρα να παντρευτούν θα επιλέξουν αυτή που θα τους υποδείξει η μητέρα τους.
Αντίθετα οι γυναίκες με τίτλο που θα παραβιάσουν τον κανόνα της παρθενίας αν δεν βρουν σύζυγο, αφού περάσουν άπειρες ταπεινωτικές διαδικασίες, το πληρώνουν. Επίσης είναι οι πιο βαρετές, αφελείς, χωρίς skills και ενδιαφέροντα.

Έτερος, θεμελιώδης αναχρονισμός στο σύμπαν του Bridgerton είναι ότι και οι άντρες αν και φαινομενικά ισχυροί είναι κι αυτοί πολύ καταπιεσμένοι. Ούτε εκείνοι έχουν έλεγχο της ζωής τους. Μόνο ακολουθούν τις επιταγές της τάξης τους. Και οι άντρες υποφέρουν από τους κοινωνικούς καταναγκασμούς του ρόλου τους που κανείς τους δεν έχει επιλέξει.
Βρίσκω γουστόζικο που στεκόμαστε όλοι στο χρώμα του δέρματος και όχι στα ήθη. Είμαστε στον 21ο αιώνα και το μεγαλύτερο κοινωνικό σκάνδαλο παραμένει το δικαίωμα του ατόμου να διαθέτει ελεύθερα τον εαυτό του χωρίς να το ευλογήσει το κράτος. Κι όμως αποστρέφουμε το βλέμμα από αυτό το γεγονός.

Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν το γάμο με επιχείρημα την αγάπη, ότι δηλαδή πρέπει να εμφορούνται από κάποιο υψηλό αίσθημα για να τους επιτρέψει το κράτος να ζήσουν όπως θέλουν. Τον 2ιο αιώνα τα άτομα εκπλιπαρούν την Εκκλησία και το Κράτος να τους δώσει το δικαίωμα να κοιμούνται με όποιον θέλουν, να ενώνουν το πορτοφόλι τους με όποιον θέλουν, να παράγουν πλούτο, να ευημερούν με όποιον θέλουν, να διαιωνίζουν το είδος κάνοντας παιδιά με όποιον θέλουν και γιατί όχι; Με όποιους θέλουν σε σχήματα παραπάνω των δύο ατόμων.
Και θεωρείται προοδευτικό να εκπλιπαρείς τον παπά και τον προεστό. Θεωρείσαι ακτιβιστής που το κάνεις που το κάνουμε.
Η Τζέιν Όστεν δημοσίευσε το «Περηφάνια και Προκατάληψη» στις αρχές του 19ου αιώνα, η Μαίρη Ελίζαμπεθ Μπράντον τη «Το Μυστικό τηςΛαίδη Όντλει» μετά το β’μισό. Στο τέλος του 19ου αιώνα η Έμιλυ Πάνκχερστ με τις Σουφραζέτες θα προτρέπουν το βρετανικό λαό να εισβάλει (!) στο βρετανικό Κοινοβούλιο για να απαιτήσει τη θεσμοθέτηση της ψήφου των γυναικών.
Οι γυναίκες σταθερά έχουν να διασχίσουν διπλάσιο δρόμο από τους άντρες αλλά στην πραγματικότητα αυτές τους ανοίγουν το δρόμο για να δουν τον εαυτό τους έξω από τους ρόλους και τις νόρμες.

Βλέπω στις ειδήσεις σήμερα παντού τη μαύρη Δημοκρατική Stacey Abrams. Μετά από δέκα χρόνια σκληρού αγώνα ανέτρεψε τα πολιτικά δεδομένα στην Πολιτεία της Τζώρτζια. Μια γυναίκα και μαύρη.
Παρ’όλα αυτά για τον ιδιωτικό τους βίο οι άνθρωποι ζητούμε ακόμα την άδεια όσων δεν τους πέφτει κανένας λόγος για να ζήσουμε τη ζωή μας.
Στο τέλος της ημέρας βέβαια κανείς δεν θα έχει δει το Bridgerton για τους μαύρους ηθοποιούς, τη Liberal φαντασίωση, τις ωραίες φάτσες. Το Bridgerton το βλέπουμε με τη μύτη κολλημένη στην οθόνη γιατί ξέρουμε από το πρώτο λεπτό ότι στο τέλος θα νικήσει ο έρωτας. Πάλι καλά.
Στη φωτογραφία δύο Βρετανοί Λόρδοι.